Wygrana sprawa Kancelarii oparta na przesłankach wynikających wprost z przepisu.

Zgodnie z art. 11a, jeżeli (1)członek rodziny (2)wspólnie zajmujący mieszkanie swoim zachowaniem, polegającym na stosowaniu przemocy w rodzinie, czyni (3) szczególnie uciążliwym (4) wspólne zamieszkiwanie, osoba dotknięta przemocą może żądać, aby sąd zobowiązał go do opuszczenia mieszkania. Wyżej wskazane przesłanki muszą zostać wypełnione łącznie.

Istotą całej ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie jest m.in. ochrona pokrzywdzonych przemocą przed dalszym krzywdzeniem (art. 3 ust. 1 pkt 3), co wiąże się ze stycznością z osobą stosującą przemoc. Należy przy tym zaznaczyć, że ustawodawca wprowadzając do ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie art. 11a dał narzędzie szybkiej reakcji wobec osób, które stosując przemoc wobec najbliższych faktycznie z nimi mieszkają. Wyjątkiem od tej sytuacji jest konieczność ucieczki członka rodziny z domu w wyniku stosowanej przemocy. W myśl art. 2 pkt 1 wskazanej wyżej ustawy, przez członka rodziny należy rozumieć osobę najbliższą w rozumieniu art. 115 § 11 kk jak też inną osobę wspólnie z nim zamieszkującą lub gospodarującą. Jak wynika z art. 115 § 11 k.k. osobą najbliższą jest zarówno małżonek, jak i dzieci. Z chwilą ustania małżeństwa tj. z chwilą uprawomocnienia się wyroku orzekającego rozwiązanie małżeństwa przez rozwód małżonkowie przestają być w stosunkach wzajemnych osobą najbliższymi w rozumieniu tego unormowania.

Wobec powyższego skuteczność ochrony wynikająca z art. 11 ustawy o przemocy w rodzinie jest uwarunkowana spełnieniem wszystkich przesłanek cytowanego przepisu.

Powyższe nie stanowi porady prawnej w indywidualnej sprawie. Konkretna sytuacja może w wielu aspektach odbiegać od wyżej przedstawionej dlatego zawsze dla własnej pewności umów się na poradę prawną w Kancelarii, a otrzymasz odpowiedź na wszystkie pytania.